Loading….
Daar ga je…
Vertrokken uit het enige hotel in de weide omtrek.
Plaatsen als Ørteren, Haugastøl, Ustaoset of Dyranut zeggen je helemaal niks, je hebt geen idee wat je moet verwachten.
Het busje rijd over de kronkelweg de sneeuw in, het eerste kwartier nog wat vertrouwde hutjes en een verdwaald telefoonlijntje, maar al snel wordt het wit…sneeuwwit…onwerkelijk wit…
Een pak poeder ter grootte van onze noordelijke 3 provincies bij elkaar, maagdelijk alsof het gisteren besteld en vannacht geleverd is.
De weg ligt op sommige plekken 3 meter dieper dan het bergachtige landschap dat voor je gevoel beter past in een computergame dan in het echte leven.
Geen bomen, geen sporen, geen liften, geen sneeuwkanonnen…. Hier prepareren sneeuw en wind de pistes.
Het busje stopt, is dit de spot?
Dit is het oefenveldje, een dichtgevroren meer, level 1, slechts het begin van deze enorme sneeuwdump.
Level 1
En daar sta je…
Hier bestaat aflandig niet meer, geen strand of zee, eb of vloed, hier zink je niet en drijf je niet af.
Hier is hoogtelopen makkelijker dan hoogte verliezen en kun je altijd nog teruglopen.
Relaxed op het oefenveldje heen en weer cruisen, beetje carven, sprongetje tussendoor... geinig!
Terwijl je bezig bent verbaas je je hoeveel het eigenlijk op kitesurfen lijkt.
Maar na een tijdje komt het besef genadeloos binnen: je staat dan wel op een snowboard maar eigenlijk ben je nog steeds aan het kitesurfen.
Kom op, weg uit je veilige veldje, hup die berg op!
Completed level 1.
Level 2: You vs. de berg
Trek die kite in een loop (x100), ontwijk rotsen, houd snelheid, houd je kite in de lucht, kies het beste pad.
En ineens sta je daar, bovenaan.
Je kijkt achterom, 200 meter lager, je medespelers uit level 1 zijn stipjes en dat is het moment…
Daar in m’n eentje, boven was het moment dat ik mij realiseerde dat dit iets heel anders is dan alles wat ik tot nu toe met kitesurfen had ervaren.
Dit is die derde dimensie.
Terwijl ik door mijn goggles de witte leegte voor me aanschouw klinkt in mijn oordopjes de monotone computerstem van mijn GPS-tracker: “15 minutes passed, travelled 8 km, average speed 32 km/h”, de muziek zwelt automatisch weer aan en met de zweverige techno van de DJ van Apparat ben ik voor mijn gevoel de hoofdpersoon in een game op expeditie op een bizarre planeet.
Level 3
Langzaam beginnen alle mogelijkheden door te dringen, maar wat is mijn volgende stap vraag ik me af.
Ik besluit level 1 definitief achter me te laten om aan de andere kant bergaf, downwind de poeder te carven.
Na de eerste poging zet de kite me moeiteloos weer terug op de top voor track na track na track.
Door slim gebruik te maken van de hoogteverschillen kan ik zeer eenvoudig hoger aan de wind komen, zelfs in minimale wind is het net zo makkelijk om upwind te komen als downwind.
Dit zorgt ervoor dat ik met mijn kite praktisch overal kan komen.
Ik besluit nog wat verder te gaan en kom de meest bizarre windlippen, natural halfpipes en drops tegen, afgewisseld met glooiende vlaktes en her en der wat uitstekende rotsen.
Gegrepen door ontzettende dorst en uit het zicht van iedereen besluit ik na een paar uur dat deze solo-ervaring tegelijk krankzinnig, fantastisch maar ook gevaarlijk is.
Een goede voorbereiding, een complete uitrusting, gezond verstand en ervaring kunnen je helpen als je spullen het begeven, de wind even niet meewerkt of het weer ineens omslaat.
’s Avonds teruggekomen in het hotel trek ik voor mijzelf de conclusie:
Snowkiten is iets compleet anders dan kitesurfen en ook totaal niet te vergelijken met het snowboarden en skiën op wintersport.
Je bent continu bezig met de uitdagingen van het landschap, het weer en de mogelijkheden die je onderweg tegenkomt, met de wind als stuwende factor.
Nergens drukte, geen skilift of rij in het wintersportgebied waar pistes niet bestaan.
De vrijheid die ik voel als je door het ongerepte gebied trekt laat zich moeilijk beschrijven en de indruk die het maakt als je op anders onbereikbare plekken komt is simpelweg overweldigend.
De absurde hangtime en hoogte die je krijgt als je de kite bovenop de berg instuurt en naar beneden zweeft is gevaarlijk verslavend.
Tijdens de dagtochten door het uitgestrekte landschap begon ik mij te beseffen dat een meerdaagse tocht de ultieme onderdompeling en krachtmeting met jezelf moet zijn.
Al het materiaal bij je hebben en niet terug hoeven komen waar je ’s ochtends gestart bent.
Een ervaring die voor altijd bij je blijft en waardoor je het comfort van thuis weer gaat waarderen.
Snowkiten: De derde dimensie